Terence da Silva
1951 - 19 september 2013, In Memoriam
,,Veel mensen hier vonden mij op een indiaan lijken. Dat is niet helemaal verwonderlijk, want mijn moeder is van Zuid-Amerikaanse afkomst. Maar ik moet bekennen dat toen ik hier kwam, ik niet zoveel wist over Amerikaanse indianen of over indiaanse geschiedenis. Ik wist alleen iets over Indiërs die naar Sri Lanka kwamen."
,,Het 'Ponypark Slagharen' had een cowboy en western house met een hoop paarden en zo. Ze zochten iemand die met een paard kon staan in een indianenoutfit, zodat de mensen met hem op de foto kunnen. Dat is mijn werk. Duizenden foto's zijn er in de afgelopen vijf jaar genomen. Ik vind het erg leuk om te doen. Ik ontmoet veel mensen en vooral kinderen. Ik maak ze blij. Mensen van over de hele wereld komen om me heen staan. Ik geloof werkelijk dat ik deze baan tot aan mijn dood zou willen doen."
,,Toen ik hier kwam was ik nog al in de war, gespannen. Er gebeurde nog al wat in Sri Lanka, dingen waar ik geen schuld aan heb, maar er ging veel mis. De situatie was voor mij slecht. In Slagharen vond en vind ik rust. Ik heb een A-status. Ik wil gewoon rustig en kalm leven."
(Terence da Silva, 1997, uit het boek 'Dit is mijn huis').
En dat deed hij: tot aan zijn plotseling overlijden nn september 2013 bleef hij voor velen 'de indiaan' van Slagharen. Deze rol vervulde hij van half jaren '90 tot 2013, vol trots. Zijn werkelijke naam: Terence da Silva. Zijn leven liep gevaar en zo kwam hij als vluchteling naar Nederland... En vond een nieuw bestaan in het Ponypark... Peter de Waard schreef voor 'De Volkskrant' een prachtig artikel (zie onder de foto) over het leven van Terence.
Bron artikel: De Volkskrant, 15-10-2013.
Geschreven door: Peter de Waard, Volkskrant.
Publicatiedatum: 15 oktober 2013, 00:00
Hoe een toeristengids uit Sri Lanka bekendheid verwierf als boegbeeld van ponypark Slagharen
Toen hij eens op het vliegveld van Los Angeles was, vroeg de douanebeambte spontaan uit welk reservaat hij kwam. Terence de Silva, of Tyronne, zoals intimi hem noemden, had het gezicht van een oerindiaan en was daar trots op. In Nederland was hij bekender dan menig televisiepersoonlijkheid. De Silva was twintig jaar lang als indiaan het boegbeeld van ponypark later attractiepark Slagharen en geliefd bij ouders en kinderen. Waarschijnlijk staat hij in duizenden fotoalbums.
De Silva overleed op 18 september om vijf uur 's nachts aan een hartstilstand, in zijn slaap, onverwacht. Hij was actief, energiek en voelde zich zo gezond als een vis, zegt zijn partner Marianne Lammers. Met haar leefde hij samen in Lutten.
Terence de Silva werd geboren in het centrale gedeelte van het eiland Sri Lanka, in een katholiek gezin met zes kinderen. Zijn vader was kleermaker en zijn moeder lerares Engels. Ze waren gescheiden, hetgeen in die tijd zeer ongebruikelijk was. De Silva trok veel op met zijn vriend Denfil en werd toeristengids. Het boomstammenhuis waar hij woonde, had hij zelfgemaakt.
De politieke instabiele situatie in Sri Lanka maakte hem het werken onmogelijk. De overheid dwong hem allerlei gegevens door te spelen over Tamils die in het hotel sliepen. Hij weigerde dat, waardoor zijn leven gevaar liep. In 1991 kwam hij in contact met Nederlandse vrouwen die als vrijwilliger in een Srilankaans weeshuis werkten. Zij hielpen hem aan een uitnodiging voor een bruiloft in Nederland. Toen hij hier was, kon hij politiek asiel aanvragen. Twee jaar later bezocht een afgevaardigde van het ponypark het asielzoekerscentrum 'De Eik' in Slagharen, op zoek naar iemand die de rol van indiaan kon vervullen. 'Daar was hij heel geschikt voor. Al in Sri Lanka was tegen hem gezegd dat hij dankzij zijn ancient face zo veel op een indiaan leek', aldus Marianne Lammers. Zij ontmoette hem in het asielzoekerscentrum waar ze destijds zelf werkzaam was. Samen kregen ze een bijzondere relatie van diepe, soms stille verbondenheid.
De Silva leefde zich helemaal in. Hij leerde paardrijden en gitaarspelen. Daardoor kon hij oude indiaanse liedjes vertolken. Hij werd thuis ook de indiaan en las over de indianencultuur, richtte zijn garage in als een indianenonderkomen en reisde zelfs meermaals naar de Verenigde Staten om de echte indianencultuur te leren kennen. Een museummedewerker liep op een dag op hem af en vroeg of hij model wilde staan voor een art class. Op Schiphol sprak een Nigeriaan hem aan. Samson ach Beby werkte als antropoloog in Tucson en gaf les aan de kinderen op het indianenreservaat. Ook hij vroeg aan De Silva van welke stam hij was. In dat leslokaaltje heeft nog een indianenposter van hem gehangen.
In de winter werkte hij op het hoveniersbedrijf van huisgenote Foekje Goeree. Als Slagharen in de lente weer openging, was De Silva altijd de eerste die voor de poort stond. Daardoor werd hij het gezicht van het attractiepark. Toen hij overleed, kwamen alleen al de eerste dag vijfhonderd condoleances via de sociale media binnen niet alleen uit Nederland, maar ook uit Zweden, Denemarken en Duitsland.
Zijn vriend Denfil kwam over om afscheid te nemen. Hij legde een kokosnoot met aarde en zand uit Sri Lanka bij de kist. Hierdoor werden de levens van Tyronne en Terence, zowel in Sri Lanka als in Nederland, met elkaar verbonden.
Met dank aan de inzender. Vind jij van jezelf of van iemand anders dat je ontbreekt in deze rubriek, lever dan jouw of diens verhaal met foto's en/ of video's aan en wie weet plaatsen wij deze in 'Slagharen's Hall of fame'. Aanleveren kan via e-mail: slagharenverzamelaar@hotmail.com.
